 |
| Stillborn. |
In hun vroegere jaren speelde de band meer old-school-beïnvloed death metal. 'Stillborn' werkt als een nieuwe start voor hen, neem ik aan, omdat ze nu meer deathcore-geïnduceerde stijl spelen. Piano en digitale effecten op het intro maken de weg vrij voor een nieuw tijdperk. De drums zijn volledig getriggerd en omhoog in de mix en ze klinken machinaal, robotachtig. Dan is er deze beruchte "bass-boom" gebruikt. Sommige ritmes zijn meer van groove dan van death metal. Er is een aantal djent en core riffs, en ze zijn een ander metalcore-element dat je hier zult horen. Het is niet alles kernachtig, maar het is weloverwogen in de muziek, en het maakt dit geluid eenvoudig zo modern, zo niet volledig zielloos.
Het gitaarspel bestaat uit pure death metal-aanzwengeling, vaak in de lijn van Cannibal Corpse, dankzij die "bubbling rot" snaarvibraties, maar er zijn ook deze kwaad klinkende riffs zoals Sinister, die bijvoorbeeld naar voren kunnen stoten. De grootste zeur over de songwriting is zijn bekendheid; het kan op zijn best verwoestend zijn ('Flood the Ground'), maar ook achterhaald. De metalcore-elementen maken het simpelweg saaier en slagen er niet in om het nog spannender te maken.
De productie is te vol, omdat de drums gewoon te luid in de mix zijn. Gegloeide gegromzang en instrumenten hier en daar klinken alsof ze gecomprimeerd zijn. Ze lijken qua geluid op elkaar, als een paar ingepakte mp3-bestanden, godverdomme! De albumhoes is, nou ja, demonisch, en ziet er geautomatiseerd uit.
Ik geef er persoonlijk de voorkeur aan dat mijn death metal in vlees wordt gediend, niet als robot. Ik ben niet klaar voor de toekomst denk ik (behalve in zeldzame gevallen, zoals Mayhem). Angst voor de opkomst van machines.
Reacties
Een reactie posten