Deathcrush (Mayhem)

Deathcrush.

Mayhem, de band die in schande leeft, zal altijd herinnerd worden voor capriolen over muziek. Geen andere band die ik kan bedenken, hield zoveel invloed met zo weinig materiaal, voor zo een geweldige tijd. Had Dead geen zelfmoord gepleegd, misschien heeft de band misschien meer materiaal vrijgegeven. Men kan zeggen; het feit dat één lid besloot de ander te vermoorden, hield echter de band tegen. Ja, Mayhem is bekend - zelfs aanbeden in de metalen cirkel.

Deathcrush is naar verluidt de "revolutionaire" eerste EP, die heeft bijgedragen aan de geboorte van de black metal-scene (samen met Bathory). Voor het leven van mij kan ik er niet achter komen waarom fans dit album zo hoog achten. Van begin tot einde is dit album een ​​shit-show van halfbakken ideeën en technische tekortkomingen. In tegenstelling tot sommige bands die technisch zijn, ontbreekt Mayhem op het schrijven van nummers, ook niet op dit album. Venom was een vreselijke muzikant, maar schreef behoorlijk goede liedjes, net als Hellhammer. Mayhem kan zo'n claim niet maken.

Aangezien de band een beperkt budget had, kan de productie worden vergeven. In feite is het niet verschrikkelijk gezien de financiële beperkingen. We kunnen het enthousiasme van de band over Deathcrush ook niet waarderen, maar helaas helpt dit de muziek niet. Misschien had Mayhem iets langer moeten wachten om hun werk uit te brengen, totdat ze hun muzikaliteit hadden aangescherpt en een fatsoenlijke zanger hadden gevonden.

Dit brengt ons bij het eerste probleem: Maniac. Er zijn door de jaren heen ontzettend veel vreselijke metalvocalisten geweest, maar Maniac behoort tot de slechtste. Zijn gemartelde geschreeuw leidt af van alle andere, zij het beperkte, aspecten van de muziek. Voorbeeld: het titelnummer. Het nummer begint met een mooie stevige riff, die zowel licht aanstekelijk is als de schedel verplettert; echter, de zuigen factor steekt het lelijke hoofd op het moment dat de zang begint. De tweede zanger Messiah is niet geweldig, maar hij vernietigt de nummers tenminste niet volledig. Tekstueel gesproken is dit album complete rommel. Gelukkig kun je het meeste van wat er uit de mond van Maniac komt niet begrijpen.

Euronymous lijkt op het punt te staan ​​om talent te ontwikkelen. Luisteren naar het latere werk van Mayhem, blijkt dat Euronymous, hoewel niet superieur, een zekere charme aan zijn stijl had. Op Deathcrush is het ontstaan ​​van zo'n stijl te zien. Het riffwerk is eigenlijk behoorlijk en redelijk uniek, zo niet overdreven simplistisch. Er is niets echt te zeggen over het drummen, behalve dan dat genadevol, blastbeats niet de norm was geworden op het moment dat het album werd opgenomen.

Pure Fucking Armageddon en (weird) Manheim zijn de twee hoogtepunten van de EP. Beide liedjes spreken om verschillende redenen het oor aan. Geen van beiden kan als fantastisch worden beschouwd, maar ze helpen het album enigszins boven vreselijk te houden. Af en toe een fatsoenlijke riff, de EP is niet een complete verspilling van tijd. Als een persoon meer dan een paar dollar betaalt voor Deathcrush; het is echter een verspilling van geld.