 |
| A Blaze in the Northern Sky. |
Toen ze ziek en moe werden van de richting die death metal inneemt (gepolijst geluid, heldere kleding, politieke en deugd-signalerende teksten), had het Noorse trio Darkthrone een hatelijk vuur in zich opbranden en met geweld een kwaad, bevroren stuk vuiligheid bewerken. weet vandaag nog als 'A Blaze in the Northern Sky'. Na enig verzet van hun label (Peaceville) slaagden ze er uiteindelijk in om dit cruciale fenomeen in de ondergrondse wereld van extreme metal los te laten.
Het album begint met 'Kathaarian Life Code', met een desolate en dreigende intro met demonische gemompel, mysterieuze gezangen en de langzame beat van een drum. De luisteraar voelt al hoop op het moment dat hij zijn lichaam verlaat, alsof hij ziet hoe hun bloed door een pluggaatje stroomt. 'Kathaarian ...' is een redelijk goed nummer om de smaak van dit album samen te vatten; geen van de nummers klinkt echt zo veel, maar ze passen zo goed bij elkaar dat het niet eenvoudig is om te bereiken. Gedurende het hele album worden we begroet met raspende zang die ongelooflijk wordt afgeleverd door Nocturno Culto. Zijn zang is hier niet keelachtig maar niet ongelooflijk hoog, gewoon heel schor, krachtig en hard klinkend. De meeste gitaarriffs die we tegenkomen zijn van de death metal-variant maar worden verpletterd en bijna misvormd door een overweldigende hoeveelheid vervelende, wasachtige distortion, die een van de sonische kenmerken is van black metal van de tweede golf en ons het geluk doet maken om deze gewelddadige creatie te hebben vorm krijgen voor ons.
Het duivels aanstekelijke 'In the Shadow of the Horns' springt eruit en onderscheidt zich door zijn punkachtige gitaarriff, harde snare drum in een echte rockbeat. Het enige dat ik niet zo leuk vind op dit nummer zijn de feestmutaties voordat de echte songtekst begint, omdat het de dreigende sfeer enigszins doodt (hoewel ik dit wel leuk vind in hun latere albums). 'Paragon Belial' heeft een aantal van mijn favoriete riffs op het album, omdat ze zo griezelig, vreemd en misselijk klinken. Het beste nummer op het album voor mij is 'Where Cold Winds Blow' verreweg het 'koudste' klinkende nummer en ik geloof dat we hier pure black metal kunnen horen opduiken voor Darkthrone. We beloonden ook triomfantelijke fases aan het einde van het album met het titelnummer, een gevoel van beloning nadat je werd gevild en verkracht door deze onverbiddelijke winter demon van een album; de luisteraar in een vreemde kalmte brengen.
Luister https://www.youtube.com/watch?v=IskBJf95TCc.
Zoals ik al zei, de songs op dit album passen perfect bij elkaar, maar houden de luisteraar de hele tijd op scherp, dankzij het drumtempo dat veel verandert en ongewone riff-patronen (typisch death metal-gedrag). Deze eerste aflevering van de 'onheilige drie-eenheid' zou overal in de collectie van extreme metalen verzamelaars moeten zitten.
Reacties
Een reactie posten