Tides of Blood (JBD)

Tides of Blood.

Vetgedrukte opmerking: ervaren metal freaks kunnen de inspiratiebron van een band identificeren zonder naar één toon te hebben geluisterd. Geloof je me niet? Oké, laten we een soort quiz maken. Ik zeg "Eerwaarde Valor". Jij zegt? "Trots". Ik spreek van "Die eens ..." en je schreeuwt "Loyaal". Dus geef me nu het voorbeeld van Just Before Dawn: "Mayhem!" Ja, ik wist het. Mijn riskante scriptie is correct en je bent een eervolle metalhead. Dit is jouw applaus! (Klap klap klap.)

Begrijp me niet verkeerd. Vlak voor Dawn uit dit fantastische land genaamd Zweden zijn geen copycats die een slaafse imitatie hebben gemaakt zonder goede ideeën. Ze beheren de erfenis van het Britse slagschip waardig. Dit betekent dat ze alle emoties overbrengen die ook zoveel albums van hun gevallen helden kenmerken. "Tides of Blood" roept - in willekeurige volgorde - majestueuze, wanhopige, tragische, apocalyptische, sublieme, weemoedige, demoraliserende en fatalistische emoties op (zonder aanspraak op volledigheid). Niettemin klinkt het ook fris, levendig en energiek. Ik ben er dan ook van overtuigd dat zijn makers niet van plan waren om een ​​Darkthrone eer te betuigen, maar het beste album dat ze konden opnemen. En - verrassing, verrassing nadat je mijn evaluatie hebt gezien - ik ben ervan overtuigd dat dit een zeer sterk werk is dat alle troeven in handen heeft om veel death metal-maniakken te enthousiasmeren (en bovendien zelfs kerels als ik die altijd death metal zagen in de tweede rij achter thrash en black metal.)

Ondanks de duidelijke invloed van het Verenigd Koninkrijk, zou ik niet zeggen dat het materiaal te lijden heeft onder voorspelbaarheid. Natuurlijk scoort de algemene formule niet met originaliteit. Toch klagen alleen dwazen over dit feit. Iedereen zal het erover eens zijn dat het opwindend is om te ervaren hoe deze band goed gebruik maakt van zijn manoeuvreerruimte. De mega-zware riffs en ondoordringbare leads genereren de muur van geluid dat lijkt op de muzikale belichaming van een tankaanval op een breed front. Deze divisies vertrouwen op de nieuwste apparatuur en hun vernietigende kracht zorgt ervoor dat zorgeloze luisteraars rillen. Bovendien worden de ingeblikte liedjes de schuld van uniformiteit. Ja, ze staan ​​schouder aan schouder als soldaten die de behoefte voelen om de kameraadschap van hun lotgenoten voor de laatste keer te ervaren. Maar precies zoals deze (schijnbaar onbekende) soldaten hebben de nummers hun eigen unieke persoonlijkheid - je hoeft alleen maar goed te kijken, of beter gezegd, een ongestoorde luistersessie. Sterker nog, het feit dat alle stukjes uit hetzelfde kleed zijn gesneden, heeft een interessant effect. "Tides of Blood" behoort tot deze outputs waar het geheel meer is dan de som van zijn deel. De monolithische architectuur van de volledige vormen vormt een echt monument.

Een ander detail maakt de vergelijking met Nargaroth onvermijdelijk. Just Before Dawn presenteerde verschillende vocalisten op "Tides of Blood", maar Dave Ingram, de grootse leveler, heeft het leeuwendeel in handen. Zoals je waarschijnlijk weet, was hij ook verantwoordelijk voor de zang op "Honor - Valor - Pride". Hij wordt beter en beter - of is dit gewoon de moderne opnametechniek waardoor hij zo fantastisch klinkt? Of een combinatie van beide? Hoe dan ook, deze goedgelovige oorlogscorrespondent presteert op een overweldigende manier. Zijn stem heeft deze demonische en gruwelijke aanraking die het plaatje compleet maakt. Het is niet gemakkelijk om het enorme, extreem dichte en krachtige geluid van de instrumentalisten te weerstaan. Een oorverdovende inferno breekt los zodra "Day of Days" begint. De eerste reguliere track na de relatief zinloze intro is een absoluut dodelijk wapen, maar goed nieuws, het hier beoordeelde werk behoort niet tot die albums die hadden moeten zijn een. Deze opener is geen valstrik, maar bepaalt de richting van de volledige lengte. Verdere tracks bereiken een prachtig niveau, bijvoorbeeld 'Battle for the Bridge', het titelnummer, 'Civilian Alliance' of 'Spirit of the Blitz'. Nooit eerder waren melancholie en brutaliteit zo dicht bij elkaar.

Wanneer de dubbele basdrum de liedjes vooruit drijft, luister ik naar een feest van zwaarte en verwoesting. Dit zijn de delen wanneer de tanks rollen en schieten, terwijl de treurige secties de soundtrack leveren voor de begrafenis van een gevallen kameraad bij het ochtendgloren (of "vlak voor zonsopgang", wie weet?) Hoewel een nummer als "Bombs over Bremen" (een andere muzikaal uitstekend stuk) maakt mijn Duitse hart bloeden, ik moet zeggen dat ik echt onder de indruk ben van deze gigantische lengte. Just Before Dawn heeft de potentie om een ​​kracht te worden om rekening mee te houden. Hun vechtlust is enorm. Hopelijk beweren sommige meer outputs dat hun strijd steeds maar doorzet.