Holographic Universe (Scar Symmetry)

Holographic Universe

Holographic Universe bewijst dat Scar Symmetry een groot potentieel had, maar het stort uiteindelijk af onder het gewicht van zijn eigen voorwendsel vanwege opgeblazen, richtingloze composities. Älvestam is hier nog steeds de troefkaart, en zijn sacharine-cleane zang is uiteindelijk het belangrijkste teken. Hoe dan ook, dit accentueert gewoon de vodachtige aard van de melodische death-achtige en kloppende klavierlijnen. Er is zo'n brede kwaliteitsmarge dat het bijna lijkt alsof er een andere band verschijnt tijdens de meer indrukwekkende nummers.

Natuurlijk is de opener en enkele "morfogenese" hier de echte parel. Het is zo'n voor de hand liggende poging bij een single, het zou aanstootgevend moeten zijn, maar het refrein is zijn reddende genade. De stem van Älvestam zweeft hoog en machtig, maar het is eigenlijk de subtiele klavierlijn op de achtergrond van het refrein die dient als het laatste stuk dat het geheel samenbindt tot een samenhangend geheel. Het begint stoom te verliezen tijdens de solo-sectie maar snelt wijselijk naar het laatste refrein om zijn gezicht te redden. "Ghost Prototype I (Measurement of Thought)" zit vol met haken en is waarschijnlijk mijn favoriete nummer hier. Het elektronische steken van de synths accentueert de anderszins stinkende stop-start riffs effectief. "Trapezium" is hier de laatste echte keeper, de hoofdmelodie is aanstekelijk en de metal band verzamelt een behoorlijke hoeveelheid snelheid tijdens sommige verzen.

Bijna al het andere draagt ​​bij aan de vage massa van vulstof die de meerderheid van het holografische universum vormt. "Fear Catalyst" en "Artificial Sun Projection" hebben enkele ondernemende individuele momenten, maar terwijl ze leuk zijn om naar te luisteren in het moment, worden ze snel vergeten. Enkele van de meest saaie momenten manifesteren zich wanneer de band probeert hun melodieuze death-kant te accentueren, zoals op 'Prism and Gate'. Het komt er af als geforceerd en onoprecht. De doodsgrom van Älvestam is krachtig, maar het is gewoon niet de lol van Scar Symmetry hier, die al dan niet wil toegeven dat het de poppy-refreinen en pakkende toetsenborden zijn. Afgezien van enkele coole momenten aan het einde van "The Three-Dimensional Shadow", zijn alle nog niet genoemde tracks complete wegwerpsters.

Ik moet speciale aandacht schenken aan de titeltrack, die een te lange, ploeterende affaire is met gênante ambient-toetsenbordeffecten die bijdragen aan de groeiende waslijst met problemen die hier aanwezig zijn. De teksten komen als hooghartig over, maar zijn tegelijkertijd cliché en zeggen vrijwel niets dat we nog niet eerder van andere, betere extreme acts hebben gehoord. Om positief te zijn voor verandering, is de productie van Kjellgren professioneel, volgens de meer algemene gevoeligheden van het album. De metal gitaren hebben een fatsoenlijke bite, en de toetsen en basgitaar gaan vloeiend en vloeiend door de hele procedure.

Het kostte Scar Symmetry drie pogingen met Älvestam, maar uiteindelijk trokken ze hier een paar ontzagwekkende uitvoeringen uit hem, zoals bij de eerder genoemde killer tracks. Helaas heeft Älvestam zich achter dit album geschaard, dus ga verder, niets meer te zien hier.