In Sorte Diaboli (Dimmu Borgir)

In Sorte Diaboli

Wat een complete verspilling van tijd en marginaal talent. In Sorte Diaboli werd destijds opgebouwd als een meer gitaargerichte benadering in vergelijking met recente aanslepende odes tot exces zoals Dimmu Borgir. Welnu, er zijn zeker minder keyboards, wat ongetwijfeld welkom is. Het probleem is dat Galder en Silenoz er niet in slagen om een ​​momentum te krijgen wanneer de esoterische synths van Mustis wegvallen. De riffs zijn zeker creatief, met een neiging om op en neer te glijden via het fretbord dat te zien is op 'The Serpentine Offering', samen met enkele fatsoenlijke hooks die hier en daar zijn besprenkeld. Hoe dan ook, ik kan niet anders dan het gevoel hebben dat de band besloot om "Cataclysm Children" (weliswaar een fatsoenlijk nummer) te hakken en acht verschillende manieren opnieuw in te delen om het hart van In Sorte Diaboli te maken.

Ten eerste, wat is er in hemelsnaam aan de hand met de zuivere vocale bijdragen van Hestnæs? Ze klinken glanzend en kronkelend als ze er allemaal uit komen. Zijn passages vliegen vaak uit het linker veld wanneer ze het minst welkom zijn, een beetje kwebbelen en dan net zo abrupt verdwijnen. Neem bijvoorbeeld "The Serpentine Offering". Een anders behoorlijk solide openingsnummer, het begint echt van de rails te raken als de cleane vocalen halverwege omslaan. "The Sacrilegious Scorn" bevat de meest draaglijke cleane zang, maar zelfs die zijn een schaduw van de prestaties van Hestnæs op eerdere epics zoals "Allehelgens død i Helveds rike" en dergelijke. Shagrath is ook te veel om te verteren. Zijn buiging is een beetje dieper en meer gefolterd klinkend, wat een welkome knipoog is naar eerdere albums, maar sommige van zijn vocale lijnen zijn te oubollig om serieus te worden genomen. "The Conspiracy Unfolds" lijdt het meest in dit opzicht, en opent verdomd veelbelovend totdat de clowneske, dreunende robottonen de hele beproeving als eerste verslinden.

Ondanks serieus achterblijven in het midden, maakt In Sorte Diaboli een serieuze poging tot een comeback terwijl het zijn conclusie nadert. "The Heretic Hammer" is hier het beste nummer, omdat het beknopter en nauwkeuriger is in zijn eindeloze weergave over het geheel genomen. "The Invaluable Darkness" is ook redelijk, met enkele van de betere dreunende riffs en een meer ingetogen synth-aanwezigheid. Shagrath heeft veel van de keyboards voor dit album opgenomen en hij heeft een fatsoenlijke unieke stijl op de ivories die de afwezigheid van Mustis indien nodig meer dan kon goedmaken. Toch zouden zelfs de meest gedenkwaardige nummers gewoon door de kloven van eerdere albums vallen, zelfs op Stormblast. "The Foreshadowing Furnace" wordt af en toe behoorlijk zwaar, met meer van de riffing-stijl geïntroduceerd op "The Serpentine Offering", maar het voelt constant de behoefte om over te gaan naar atmosferische secties die de atmosfeer en traagheid onderdrukken die af en toe tijdens de verzen ontstaan. Nog steeds, geen totale afstand van een dichterbij.

Het bonusnummer "The Ancestral Fever" heeft momenten die pesten op iets groters, maar het gaat herhaaldelijk knielen zichzelf in iets dat uiteindelijk neerkomt op een komedie van fouten. De teksten zijn de meest stereotype satanische ramblings die de band ooit heeft begaan met de schijf. De bas is volledig begraven en Hellhammer belt hier volledig op. Hij is sneller op de contrabas dan Barker, maar hij slaap anders door het hele album. Ik veronderstel dat In Sorte Diaboli wat punten verdient door Mustis 'aanstootgevende aanwezigheid terug te roepen, maar er is gewoon niet genoeg van de ongrijpbare atmosfeer die normaal geassocieerd wordt met de band om veel impact te maken. Om een ​​onsterfelijk gevoel op te roepen: "Wat dachten ze?"