The Last Monument (Regent)

The Last Monument

Regent is een van de meest obscure en duistere bands van een al obscure scène voor black metal: Griekenland. Terwijl Griekenland heel wat te vertellen heeft over black metal - van Mayhem tot Varathron tot Naer Mataron en Kawir - als het gaat om zijn duistere death death metal, beginnen dingen een beetje ongelukkig te worden. Bands zoals In Utero Cannibalism of Mass Infection hebben zelden genoten van de vruchten van hun inspanningen in hun lange carrière. Regent paste niet alleen in de vorige categorie, maar kreeg nooit de kans om een ​​volledig album uit te brengen. Combineer het met het feit dat dit een zelf uitgebrachte EP is, en je krijgt het hele plaatje van een muziekproject dat de juiste fondsen ontbeerde om de grote sprong voorwaarts te maken.

Het eerste wat me dwarszit met deze release is de productie. Hoewel relatief rauw, met een nette zware basklank en fatsoenlijke drums, is de productie op de gitaren gewoon vreselijk; de vervorming is flauw, modderig en verzadigd tot een punt dat je zelfs de meest basale riffs niet kunt bevatten. Dit neemt veel interessante ideeën terug die de gitarist biedt en het eindresultaat is een borderline noise cacophony. Ik kan dit uiteraard rechtvaardigen door het album volledig zelf op te nemen, maar het appaling geluid van de gitaren kan worden toegeschreven aan het opnemen en vermengen van miscalculaties in plaats van een klein budget. Het andere aspect, waarin de band niet slaagt, is de lyrische inhoud. Hoewel de band geen songtekst heeft uitgebracht, kan iedereen de lyrische onderwerpen van de band voorspellen: titels als "I, Heretic" en "Prey" schreeuwen "GENERIC" van kilometers ver weg. Ja, ik weet dat dit death metal is maar dit album werd in 2012 uitgebracht, niet in de jaren tachtig, toen het christendom werd gepest en mensenvlees werd gegeten, was het recept voor succes. Verder kun je eigenlijk de meeste woorden herkennen die de zanger gromt, die voor de cirkel rond de titels van de liedjes ad nauseum; luister, bijvoorbeeld het refrein op "I, Heretic":

Waar is jouw God?
Waar is hij nu?
Waar is je heerschappij?
Waar is je kroon?

Hoewel deze twee specifieke facetten van deze EP het verlagen, slagen ze er niet in de grote en precieze songwriting te overschaduwen die vooral beïnvloed is door de vroege Deicide of Malevolent Creation met een vleugje melodie. De gitaren wanneer ze kunnen worden gehoord, zorgen ervoor dat je wordt blootgesteld aan beukende, hamersprongen riffs die bijdragen aan de brutaliteit van het album. De meer melodieuze delen aan de andere kant, met wat groove-experimenten, zijn er ook in bijna de perfecte hoeveelheid; niet te veel, zodat je er genoeg van krijgt, maar niet te weinig, zodat ze geen nut hebben. Bovendien volgt de bas dezelfde filosofie met de gitaren. Het houdt het ritme solide en stabiel en neemt meer druk in de groovende delen. Wat de trommels betreft, houden ze zelfs geen seconde tegen. Gigantische blast-beats en triggers, dubbele bassen en veel fills, om nog maar te zwijgen van de grote variëteit en flexibiliteit van de drummer: van straight blast beats en thrash beats tot zware breakdowns. De algemene songwriting van de band is een goed ingebrachte inspanning waarbij nieuwe ideeën op het juiste moment worden geïntroduceerd en breaks die goed samengaan met de andere delen.

Tot slot zijn er een handvol leuke dingen die iemand kan krijgen van "The Last Monument". Jammer genoeg, zoals ik hierboven al zei, kan ik de kaars niet houden aan de vreselijke productie van de band en de saaie teksten. Ja, ze wegen niet op tegen de sterke elementen van de band, maar ze staan ​​op even niveaus die echt geen recht doen aan deze uitgave. Op dit moment is het niet moeilijk om te zeggen dat dit niets meer is dan een gemiddelde release van een gemiddelde muziekgroep.